We rijden door naar Göksi Park waar Dag Kizagi, een Wiegand alpine coaster, staat. Met de omvang van de groep duurt het weer een tijd voordat voor iedereen een ticket is geregeld en de wachtrij groeit in no time. De eersten komen naar beneden geraast en kunnen op het allerlaatste moment nog remmen. Darren en Mary remmen niet en knallen vol op een lege kart voor zich. De parkmedewerkers zijn duidelijk niet blij. Er wordt iemand naar boven gestuurd om voor de laatste bocht te gebaren om te remmen.

De rit zelf gaat niet bijzonder snel en het is de hele afdaling echt niet nodig om te remmen, tot de laatse bocht het station in dan.

Er blijkt ook een Go Gator elektrische achtbaan in het park te staan. Deze is in de rollercoaster database nog niet bekend. Er worden steeds slechts 3 personen tegelijk toegelaten waardoor de rij ook hier snel lang wordt. De baan is geprogrammeerd om niet minder dan 10 keer rond te gaan, wat de doorstroming niet bevorderd. Verder is er niet zoveel te beleven in Göksi Park en we vertrekken naar het volgende park.

Als we bij 50 Year Park aankomen ziet het park er gesloten uit en is de trein van Dragon afgedekt. Het park blijkt vanaf vandaag voor de rest van het seizoen gesloten. Ook het alternatief, Demetevler Luna Park dat niet op de originele planning stond, blijkt volledig in duister gehuld.

Van Luna Park Ankara weten we zeker dat het wel open is. Het ligt tegenover het hotel op loopafstand. Het park heeft een redelijk aantal grote attracties waaronder 3 achtbanen. Helaas blijkt het gedeelte van het park met de 2 elektrische achtbanen afgesloten. Het zit vandaag wat dat betreft dus niet erg mee.

Gelukkig is Galaxi (#1096), de Pinfari Galaxy coaster, wel open. De treinen zijn vrij krap voor de omvang van de gemiddelde ECC’er en er wordt steeds één persoon voorin en één persoon achter geplaatst. Als wij aan de beurt zijn zit ik voor- en Scott achterin. De lifthill is al tamelijk bruusk, zoals het een Pinfari betaamt.

Na twee diepe drops, die heel soepeltjes verlopen, begint het bochtenwerk met een lange helix waar flink snelheid wordt opgebouwd. Aan de geluiden achter me te horen mag ik blij zijn dat ik voorin zit. Het einde van de rit is nogal extreem. Waar we verwachten te worden afgeremd vliegen we op volle snelheid een S-bocht in direct gevolgd door een abrupte hobbel. We vliegen allebei omhoog en grijpen ons vast voor de laatste bocht. Galaxi is een van de beste exemplaren van dit type achtbaan en ik ben positief verrast.

Hetzelfde kan niet gezegd worden van de ghost train. Hoewel deze een goed tempo heeft vallen de schrikeffecten erg tegen. Ook hier is de aankleding buiten aanzienlijk beter dan binnen.

Het reuzenrad geeft weer een goed zicht over het mooi verlichte park. De gondels zijn draaibaar zodat iedereen eenvoudig foto’s kan maken in alle richtingen.

Er moet natuurlijk ook gegeten worden. Net buiten het lunapark, nog wel in het stadspark, bevindt zich een hele rij restaurants. Met Scott en James zoeken we er eentje uit en ploffen neer. De taal is enigszins problematisch maar we krijgen allemaal een maaltijd die de verwachting overstijgt.

In het hotel praten we nog even na met een biertje.